Woensdag 21 september 2022
Hoewel de monniken verdwenen, ontwikkelt Nieuw Sion zich meer dan ooit tot een plek om de hectische maatschappij te ontvluchten. Een oase van stilte en groen. Directeur Peter Dullaert: ‘In een tijd dat burn-out volksziekte nummer 1 lijkt, willen wij mensen een plek bieden om dichterbij zichzelf, bij elkaar, bij de natuur en bij God te komen.’
Door Luuk Talens
Hectiek
Veel mensen worstelen om te ontsnappen aan de hectiek van alledag. We wonen dicht op elkaar, zijn 24 uur per dag bereikbaar en worden vanuit onze broekzak achtervolgd door zorgen over stijgende energieprijzen, oorlogsgeweld in Oekraïne en een opwarmende Aarde. Om nog maar te zwijgen over persoonlijke strubbelingen, moeilijke keuzes en tegenslagen waar iedereen mee te maken krijgt. In zo’n wereld kun je soms verlangen naar oorverdovende stilte. Naar een groene oase, waar prikkels naar de achtergrond verdwijnen en je bloeddruk en stemvolume automatisch dalen. Zo’n plek is Klooster Nieuw Sion, de voormalige Abdij Sion, in de bossen van Diepenveen.
Sereniteit
Als de indrukwekkende poort openzwaait staat Peter Dullaert met een grote glimlach te wachten. Naast hem wordt een kar gevuld met groente en fruit uit de moestuin, terwijl verderop een man in stilte ontbijt. Mensen lopen rond, maar sereniteit overheerst. ‘Iemand zei ooit: de stilte komt je hier in de broekspijpen naar binnen’, zegt Dullaert. ‘Dat klopt wel. Er hangt een energie van rust en verstilling.’ Het overviel hem zelf ook, 50 jaar geleden, toen hij als 17-jarige door klasgenoten werd meegesleurd naar Abdij Sion, toen nog bewoond door de Cisterciënzers van de Strikte Observantie. ‘Ik was er maar een paar dagen, maar ik was in tranen toen ik weer weg moest. Deze plek maakte ongelofelijk veel indruk. Ik ben sindsdien altijd teruggekomen.’
Woongemeenschap
Nu, als directeur en eigenaar sinds het vertrek van de monniken in 2015, ziet hij hetzelfde effect bij anderen. ‘Mensen komen uit het hele land. We hebben inmiddels 22 vaste bewoners en een groep jongeren die tijdelijk blijft. Dit zijn vooral jonge mensen en gezinnen die hechten aan de rust, het één zijn met de natuur en het wonen in een kleine (oecumenische) gemeenschap. Daarnaast hebben we meer dan 175 vrijwilligers die werkzaamheden op en rond het terrein uitvoeren en een getijdengemeenschap die vier keer per dag getijdengebeden of stille meditaties organiseert. Met dit gemeenschapsleven en het leven met stilte en gebed eren we de oorspronkelijke bestemming van deze plek en het cultureel en religieus erfgoed van Klooster Sion.’
Gastvrijheid
Lopend door de karakteristieke kloostergangen blijkt Nieuw Sion echter verre van een besloten Christelijke gemeenschap. Vrijwilligers prepareren een ruimte voor een bijeenkomst, in de Koffieschenkerij warmen de espressomachines op voor de eerste gasten en ‘poortwachters’ staan klaar om bezoekers welkom te heten. Dampen van herfstbock stijgen op uit de gloednieuwe bierbrouwerij en een museumgang toont de geschiedenis van de plek. ‘Gastvrijheid is essentieel voor Nieuw Sion. We organiseren veel rondleidingen, een- en meerdaagse stilteretraites en we verhuren kamers aan wie behoefte heeft aan bezinning’, vertelt de directeur. ‘Daarnaast trekt het jaarlijkse Kloosterfestival jongeren uit heel Nederland. Bewoners en vrijwilligers ondersteunen deze activiteiten.’
Bezinning
Zo combineert Nieuw Sion het religieuze gemeenschapsleven met commerciële activiteiten. Een belangrijke combinatie voor een toekomstbestendig klooster. Het zorgt er zelfs voor dat er dit jaar voor het eerst zwarte cijfers werden geschreven. ‘Maar uiteindelijk draait het om de mens’, benadrukt Dullaert. ‘Juist nu burn-out volksziekte nummer 1 lijkt te zijn willen we mensen een plek bieden om dichterbij zichzelf, bij elkaar, bij de natuur en bij God te komen. Door middel van stilte, gebed, gastvrijheid en handenarbeid. Of je nu voor moeilijke levenskeuzes staat, geconfronteerd wordt met ziekte of uit de bocht bent gevlogen, je hebt hier de tijd om na te denken. Vrij van de hectiek van het leven, in een prikkelarme omgeving. Of het nu voor een paar uur is of jaren. We worden wel eens een pleisterplaats voor de ziel genoemd. Dat vind ik wel een mooie omschrijving.’
Toekomst
Die waarde voor de mens hoopt Dullaert de komende jaren te verdiepen en te verspreiden. ‘Ik hoop dat deze nieuwe vorm van geloofsbeleving mensen aanspreekt en zorgt voor een stabiele woongemeenschap. Maar ik hoop vooral dat we zo veel mogelijk mensen uit de wijde omgeving een mooie, fijne plek kunnen bieden en kunnen bijdragen aan iets meer verstilling en bezinning in het leven van mensen. Al is het maar door bezoekers te inspireren om vaker zelf een moment van rust en stilte te creëren. Daar wordt iedereen beter van.’
Geschreven door: Luuk Talens
Beeld van: Grietje Mesman
Tevens geplaatst in het Deventer Nieuws